Noah Wardrip-Fruin – amerykański badacz i twórca cyfrowych dzieł grywalnych – zaproponował sformułowanie „tekstu grywalnego” (playable text). Podkreślał, że właściwą praktyką odbioru niektórych tekstów cyfrowych jest nie tylko ich czytanie czy nawet używanie, ale zabawa z nimi, granie w nie, choć jednocześnie teksty te nie są według niego grami*. Moja realizacja jest jedynie próbą eksperymentu skutków przenikania świata wirtualnego z realnym.

* N. Wardrip-Fruin Playable Media and Textual Instruments, w: The Aesthetics of Net Literatire. Writing, Reading and Playing in Programmable Media, ed. P. Gendolla, J. Schäfer, Transcript, Bielfeld 2007, s. 211. Wardrip-Fruin rozumiał grywalny tekst jako odmianę szerszego zjawiska: grywalnych mediów (playable media), do których zaliczał również gry wideo.

Piotr Kubiński, Borges vs. Pac-Man. Zderzenie materii literackiej i struktur gier video. Teksy drugie, Cyfrowa piśmienność, Stowarzyszenie „Pro Cultura Litteraria 2015, s. 269-270.